4. "You step a little closer each day, that I can’t say what’s going on"

- POV Carrie –

Obudziła mnie mama. Była 4 rano. „Co się dzieje?! Chcę spać!” Zakryłam twarz kołdrą. „ „Carrie, jakieś auto już dosyć długo stoi pod domem! Za długo!” Podeszłam do okna i wystawiłam twarz zza zasłony. Mama stała za mną. „Kto to jest?” Odwróciłam się w jej stronę. „Znajomy ze szkoły.” „Co on tu robi o tej porze?” Ha, trafne pytanie! Pokiwałam głową pokazując, że nie wiem. „Carrie, nie podoba mi się ten chłopak!” Usiadłam na łóżku. Mama ciągle patrzyła na mnie, jakby oczekiwała wyjaśnień. „Kojarzę go tylko ze szkoły! Wczoraj przywiózł mnie z pracy…” Ta rozejrzała się po moim pokoju. „Carrie, nie życzę sobie byś się z nim zadawała. Spójrz tylko na niego.” Spuściłam wzrok. Mama usiadła obok mnie i zaczęła mnie głaskać po ramieniu. „Może jestem zbyt nadopiekuńcza, ale nie chcę, by stała ci się krzywda.” Pokiwałam głową. Mama wstała i stanęła w drzwiach. „Jak skończysz pracę, to po ciebie przyjadę.”

Po chwili w pokoju zostałam sama. Położyłam się, ale byłam już zbyt rozbudzona, by usnąć. Chciałam napisać do Leny. Wtedy przypomniało mi się, że Nash zabrał mi wczoraj telefon. Byłam wkurzona. Nie wiedziałam, czy mam czekać, aż Lena po mnie przyjedzie, czy mam pójść do szkoły sama. Wyciągnęłam książkę i zaczęłam powtarzać do testu, który mnie dzisiaj czekał.

Mama i babcia wyszły o 6 do pracy. Zeszłam do kuchni coś zjeść. Wyjrzałam przez okno. Mama stała i kłóciła się z Ross’em, który ciągle stał pod moim domem. Najwyraźniej interwencja dorosłego poskutkowała i blondyn wsiadł do swojego samochodu i odjechał. Zjadłam owsiankę i poszłam do łazienki. Kiedy byłam już w pełni gotowa, była 7.20. Nie wiedziałam, czy wychodzić. Poczekałam jeszcze chwile, jednak Lena nie przyjechała. Opuściłam dom i szłam powoli do szkoły. „Carrie!” obok mnie zatrzymało się auto Ross’a. „Podwieźć cię do szkoły?” Spojrzałam na niego. Blondyn otworzył drzwi. „Wsiadaj.” Zrobiłam, jak powiedział. Zapięłam pasy. Patrzyłam przed siebie. Czułam na sobie wzrok chłopaka. „Co zrobiłem?!” zniecierpliwił się. Zerknęłam na niego. „Co robiłeś w nocy?” Ross się uśmiechnął. „Coś innego niż zwykle.” Przewróciłam oczami z obrzydzeniem. „Teraz rozmawiamy ze sobą ostatni raz. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, rozumiesz? I jeśli znowu będziesz mnie prześladować, załatwię sprawę inaczej!” Uśmiech zniknął z jego twarzy. „Nie, nie rozumiem. Czemu chcesz zerwać ze mną kontakt? O co chodzi?” Byliśmy już pod szkołą. „Nie jesteś dla mnie dobry. Trochę się na tobie poznałam i nie ukrywam, że się ciebie boję.” Wysiadłam z auta. Tym razem Ross nie próbował mnie zatrzymać.

Tego dnia już go w szkole nie widziałam. Do pracy odwiozła mnie Mell, która stwierdziła, że dobrze zrobiłam. W pracy poznałam Cameron’a. Bardzo mi się spodobał, ale ja dla niego jestem pewnie nikim, zwykłą pomywaczką. Zamieniliśmy z dwa słowa i na tym się skończyło.

O 20.00 kończyłam. Kiedy miałam już wychodzić, zawołała mnie kierowniczka. „Carrie, mam propozycję. Zwolniło się miejsce przy jednej z kas. Myślałam, że może jesteś chętna zmienić stanowisko? Zmywak nie jest dla takich dziewczyn, jak ty.” Uśmiechnęłam się. „Jasne, że się zgadzam! Wow!” Kobieta uśmiechnęła się. Zostałam z nią jeszcze chwilę i ustaliłyśmy szczegóły. Miałam pracować również w weekendy, ale to oznacza większy zarobek.

- POV Ross’a –

Siedziałem na sofie. Riker i Rocky stali przy stole w kuchni i na mnie zerkali. Co jakiś czas coś między sobą mówili. Starałem się ich ignorować. Patrzyłem w ścianę przede mną. Do domu weszła Rydel. Spojrzała na mnie, potem na swojego starszego brata. „Riker, czy on cały dzień będzie tu siedzieć?!” Blondyn obojętnie przewrócił oczami. Rydel stanęła przede mną. „Ross, zrób coś ze sobą!” Położyłem nogi na stoliku. „Ross!” Spojrzałem na nią. „Coś ci się nie podoba?!” Siostra stała i mierzyła mnie wzrokiem. Zrobiła skwaszoną minę. „Śmierdzisz!” Usłyszałem ciszy śmiech Rocky’ego. Wstałem i podszedłem do dziewczyny. Riker i Rocky weszli do salonu. Uważnie obserwowali sytuację. Nagle poczułem uderzenie w policzek. Spojrzałem na siostrę. Była wkurzona. „To za to, jak traktujesz rodzinę.” Po chwili poczułem ból na drugim policzku. „A to za to, jak traktujesz wszystkich innych!” Riker podszedł i odsunął ją ode mnie. „Rydel, to nie pomoże. Ludzie jak on się nie zmieniają.” Dziewczyna wtuliła się w brata i zaczęła płakać. Spojrzałem na nią zmieszany. Dobrze wiedziała, że mam dosyć już tego całego R5, wszyscy wiedzieli! Czemu teraz są zdziwieni, gdy ostatecznie rozwiązałem zespół?!

Opuściłem dom i pojechałem do Nash’a. Poszliśmy do piwnicy. „Ross, wczoraj zabrałem twojej koleżance telefon.” Przewróciłem oczami. „Co? Nie każesz mi pójść i go oddać?” Zaczął się śmiać. „ Nie interesuje mnie to.” Nash dalej drążył temat. „Przez przypadek go zepsułem…” Spojrzałem na niego zirytowany. „Możesz skończyć ten temat?!” Brunet zamilczał.

***

Obudził mnie telefon. Dzwoniła mama. Nie odebrałem. Spojrzałem na godzinę. Prawie 14. Czyli pewnie wie, że nie ma mnie w szkole. Niedługo potem opuściłem dom Nash’a i pojechałem do centrum handlowego. Później pojechałem do Starbucks’a. Stanąłem w kolejce. Nagle osłupiałem.

- POV Carrie –

„Ross? Co ty mnie śledzisz?” Blondyn zmarszczył brwi. „Przyszedłem napić się kawy i tyle.” Złożył zamówienie i zajął stolik. Do pracy właśnie przyszedł Cameron. Tym razem mamy więcej czasu na rozmowę i poznanie się, w końcu pracujemy obok siebie. Brunet jest w moim wieku i chodzi do szkoły muzycznej. Jest naprawdę bardzo zabawny i klienci go tutaj uwielbiają. Zwłaszcza dziewczyny.

Po chwili zobaczyłam Ross’a idącego w moją stronę. Przewróciłam oczami i odetchnęłam. „Carrie, musimy porozmawiać.” Cam spojrzał na mnie tak, jakby się bał. Nie dziwiłam się. Ross wyglądał dzisiaj jak typowy kryminalista. Nie chciałam jednak robić scen przy ludziach i poszłam z blondynem. „Słyszałem, że nie masz telefonu.” Popatrzyłam na niego wkurzona. „Co? Kolega nie zamierza oddać?” Ross położył na stole jakieś pudełko. Podniosłam brew. Chłopak przysunął pudełko bliżej mnie. „Nash zepsuł przez przypadek twój telefon, więc kupiłem ci nowy.” Bez wahania wzięłam kartonik. W końcu to ich wina, że nie mam jak kontaktować się teraz z innymi. Jednak kiedy odwinęłam folię, automatycznie odłożyłam pudełko na stół. „Ross, nie przeginajmy… Ja nie mogę tego przyjąć.” Chłopak w zamian za jakiegoś starego rupiecia kupił mi iPhone’a. „Czemu nie? Wierz mi, że to nie problem.” Pokiwałam głową. „Ten telefon jest wart 100 razy więcej niż mój stary!” Blondyn przewrócił oczami. „Stać mnie na to. Jeśli go teraz nie weźmiesz, to wrzucę go do kontenera za galerią.” Uśmiechnęłam się delikatnie. „Głupio się trochę z tym czuję, ale skoro tak, to go wezmę… Ale muszę mieć pewność, że go nie ukradłeś…” Ten spojrzał na mnie ze zdziwieniem. „Ross! Trochę się poznałam na twoich zagraniach. I tego Nash’a z resztą też.” Blondyn zapewnił mnie na Boga, że go nie ukradł. Byłam naiwna wierząc mu, ale zaryzykowałam. Wróciłam do pracy.

Kontynuowałam rozmowę z Cameron’em. Ross ciągle siedział przy stoliku. Kiedy kończyliśmy pracę, Cam zaproponował mi, że mnie zawiezie, ale Ross też czekał na tą okazję. Ostatecznie pojechałam z Ross’em. Zatrzymaliśmy się nad jakimś stawem na odludziu. Usiadłam na brzegu. Blondyn wrzucał do wody kamienie. Po chwili przerwał ciszę. „Czemu nie pojechałaś z tym drugim?” Huh, dobre pytanie, bo jeszcze wczoraj ostatecznie skończyłam znajomość z Ross’em. „Chyba jestem ci coś winna w zamian za ten prezent…” Chłopak usiadł koło mnie. „Nie jesteś mi nic winna. Jeśli to, co powiedziałaś wczoraj to prawda, możemy udawać, że nigdy się nie poznaliśmy. Spojrzałam w gwiazdy. Nagle poczułam jego głowę na moim ramieniu. „Ze mną nic ci się nie stanie.” Wyszeptał. Poczułam się skrępowana, nigdy nie byłam w podobnej sytuacji. Wstałam i zrobiłam kilka kroków do tyłu. „Zawieź mnie już do domu.”

Resztę drogi nie odzywaliśmy się do siebie. Ciągle myślałam nad tym, co mam zrobić. Do pewnego czasu odpowiedź wydawała mi się oczywista, ale co jeśli Ross jest szczery wobec mnie i naprawdę nie chce zrobić mi krzywdy? Z drugiej strony myśl, że mogę być kolejną naiwną laską, która myśli, że będzie dobrze, a on i tak mnie potem wykorzysta, odpychała mnie od niego. Byliśmy już pod moim domem. Chciałam wysiąść z auta, gdy chłopak złapał drzwi i spojrzał na mnie. „To jak?” Uśmiechnęłam się. „Od jutra będziemy tylko znajomymi ze szkoły, nic więcej.” Po chwili byłam już w swoim pokoju. Poczułam ulgę. „Teraz mi nic nie grozi.” Wyszeptałam.