14. "But you always be my hero, even you have lost your mind"

-          POV Carrie –

   Szłam korytarzem szkolnym. Moja twarz nie wyrażała żadnych emocji. Spoglądałam na innych uczniów i ich współczujące twarze. Nie chciałam tego. Chciałam chociaż w szkole czuć się tak, jakby wszystko było normalnie. Podeszłam do mojej szafki. Lena już tam na mnie czekała.

-Hej Carrie. Gotowa na lekcje?

Pokiwałam głową z uśmiechem.

-Szczerze, to brakowało mi troszeczkę szkoły.

 Zadzwonił dzwonek. Chemia.

Poszłam z Leną do Sali i zajęłyśmy miejsca. Nauczyciel napisał coś na tablicy. Patrzyłam na Katie, która siedziała przede mną. Nie zachowywała się jak zawsze. Przestała gwiazdorzyć. Właściwie była jak zwykła dziewczyna. Nagle otworzyły się drzwi od klasy. Do sali wszedł spóźniony Ross. Zamurowało mnie, gdy go zobaczyłam. Potwornie schudł, jego oczy straciły blask, roztargane włosy. Blondyn nie usiadł obok Kat, tak jak było do tej pory. Poszedł na tył klasy. Tylko tydzień nie było mnie w szkole i wszystko jest jak nowe. Kiedy zadzwonił dzwonek, Mell szybko do mnie podbiegła i mnie przytuliła.

-Cześć, co tam?

Powoli opuszczałyśmy klasę.

-Nie jest źle. A u ciebie?

Wtedy poczułam dłoń Ross’a na moim ramieniu.

-Możemy porozmawiać?

Spojrzałam na dziewczyny. Mell zerknęła na Lenę i wzruszyła ramieniem.

-Ok, ale po szkole koniecznie musimy pogadać.

Uśmiechnęłam się.

-Dzięki.

Wyszłam z chłopakiem przed szkołę.

-Ross, co się stało? - spojrzałam na niego z obawą.

-Nic takiego. Chciałem z tobą porozmawiać o tym, co postanowiłaś w naszej sprawie.

-Nie wiem. Przepraszam, ale nie to miałam w głowie. Ale myślę, że możemy spróbować. Ross się uśmiechnął i mnie przytulił.

-Nie pożałujesz.- dał mi buziaka w policzek.

-Dobrze, ale mam warunki.

Już miałam mówić, ale przerwała mi Katie.

-Widzę, że szybko się zadowoliłeś.- pojrzała na Ross’a. Ten spuścił głowę.

-To nie jest tak jak myślisz. Z resztą, to co jest miedzy mną a Ross’em nie powinno cię interesować.- odpowiedziałam blondynce.

Ta się ironicznie uśmiechnęła i pokiwała głową na boki.

-Zakładam, że Rossy nie powiedział ci jednej ważnej rzeczy.

Spojrzałam na chłopaka.

-Ross?

 Ten niepewnie spojrzał mi w oczy. Kat złapała ramię blondyna.

-Carrie, otóż Rossy chciał ci powiedzieć, że nie może być z tobą, ponieważ będziemy mieli dziecko.

Zaczęłam się śmiać. Dziewczyna podniosła brew i spojrzała na mnie pytająco.

-Jesteś niemożliwa Kat! Teraz będziesz się na mnie mścić? Super pomysł na życie.- powiedziałam.

Ross pokiwał przecząco głową.

-Carrie, ona mówi prawdę.

 Spoważniałam.

-Ale ja jestem pewien, że to nie jest moje dziecko.- kontynuował.

Kat zaczęła się kłócić z chłopakiem, o to, kto rzeczywiście jest ojcem. Patrzyłam na nich jak skamieniała słuchając argumentów, po chwili Katie odeszła wkurzona. Ciągle patrzyłam na blondyna. Nie wiedziałam, co myśleć. Wiedziałam, że może do tego dojść, ale to był jeden z najczarniejszych scenariuszy, jaki mogłam sobie wymyślić. Niestety się ziścił. Ross złapał mnie za dłoń. Spojrzałam mu smutno w oczy. Pokiwałam głową na boki.

-Czy zawsze musisz mnie zawodzić?

-Przepraszam, ja nie umiem tego wyjaśnić, to był…

Zasłoniłam mu usta dłonią.

-Nie chcę wyjaśnień. Chcę, byś jej pomógł.

 Ross zmarszczył brwi.

-Czemu niby?

-Bo wiem, że nie będzie jej łatwo. Mój ojciec zastawił moją mamę w takiej sytuacji i teraz…- nie dokończyłam.- Po prostu zrób to, co ci mówię.

Weszłam do budynku. Poszłam do toalety. Odetchnęłam.

-Cholera jasna.- wyszeptałam.

W lustrze zobaczyłam stojącą za mną Katie.

-Pomyśl, jak się z tym czuję.

Odwróciłam się do niej.

-Ty tak naprawdę? Serio wpadłaś? Co twoi rodzice na to?

 Blondynka parsknęła śmiechem.

-Jakoś nie czuję potrzeby zwierzania ci się. Ale jedno mogę ci powiedzieć. Dni Ross’a w tej szkole są policzone.

- POV Ross’a –

Leżałem na leżaku przy basenie. Podszedł do mnie Mark.

-Ross, musimy pogadać. Teraz!

Spojrzałem na ojca.

-Nie chcę tam wchodzić!

Ten pokiwał głową na boki.

-Do domu! Już!

Wszedłem za nim do środka. Stormie stała obok matki Katie. Na sofie usiedli Riker, Rocky, Rydel i Ryland. Po raz pierwszy od jakiegoś czasu poczułam żal, że ich tak wszystkich olałem. Mark odprowadził panią Grey do drzwi. Po chwili wrócił. Mama spojrzała na mnie.

-Mamy ultimatum. Albo do nas wrócisz i dasz sobie pomóc, albo zostawimy cię z tym wszystkim samego.

Ojciec położył dłoń na moim ramieniu.

-Ryland to najmłodszy członek rodziny. Powinieneś dawać mu przykład.

Spojrzałem na rodzeństwo. Mama usiadła pomiędzy Rockym a Rydel.

-To jak? Będzie jak kiedyś?- spytała Stormie.

Zaśmiałem się.

-Jesteście naiwni. Wmawiacie sobie i mi, że mam problemy a to nieprawda! A Kat nie jest w ciąży ze mną! Ona sama pewnie nie wie czyje to dziecko. Dziwkarskie dziewczyny tak mają!

-Ross! Mówisz o córce dyrektora!- wkurzył się Mark.

-To nie znaczy, że jest idealną kujonką! Nie będę kłamać na jej temat!

Riker spojrzał na Stormie.

-Mam dość mieszkania pod jednym dachem z tym kryminalistą!

-Nie przesadzajmy. Ross nie jest kryminalistą.- zaprzeczyła mama.

Riker wstał.

-To się zdziwicie. A pamiętacie Jennifer? Byłą dziewczynę Ross’a? Tą, która rzekomo wyjechała do Nowego Jorku. Dalej braciszku. Powiedz, co naprawdę się stało. Ja mam dość krycia ciebie i tego twojego kolegi!

Mark spojrzał na mnie znacząco.

-Ross?!

Spuściłem wzrok. Tylko Riker i Rydel w tej rodzinie wiedzieli, co się wydarzyło. Rydel stanęła obok starszego brata.

-Riker, skończ! Powiedział ci to, bo ci zaufał. Czy fakt, że go teraz zdradzisz, da ci satysfakcję?

-Nie wiem, ale nie zamierzam okłamywać rodziny. Ross zdradził nas niejeden raz. Czas się odpłacić.- blondyn spojrzał na rodziców- Ross zabił Jennifer i chłopaka, z którym go zdradziła.

Delly pokiwała głową na boki i poszła do swojego pokoju. Rocky i Ryland siedzieli zszokowani na sofie. Mama była wystraszona. Tata wyglądał, jakby sam miał mnie zaraz zabić.

-Ross, masz nam to wyjaśnić!

Stałem i patrzyłem wkurzony na starszego brata. Ten spuścił wzrok i poszedł do siostry. Mark wstał.

-ROSS!

Spojrzałem na niego, potem na resztę.

-Przepraszam, że was zawiodłem. Fajnie było być częścią waszej rodziny.

Wyszedłem szybko z domu i wsiadłem do auta.

- POV Carrie –

Zadzwoniła do mnie Rydel i opowiedziała, co się stało. Starałam się ją jakoś pocieszyć, ale sama byłam oszołomiona, że ta idealna rodzina właśnie się rozpadła. To niemożliwe, by wszystko się zepsuło. Do pokoju weszła ciocia.

-Carrie, mogłabyś może wynieść śmieci?

Pokiwałam głową.

Po zakończonej rozmowie z Delly, wzięłam worek ze śmieciami i wyszłam przed dom. Wrzuciłam śmieci do kubła. Zerknęłam w lewo. Po drugiej stronie ulicy zobaczyłam Cameron’a. Podeszłam do niego. Chłopak był zaskoczony, gdy mnie ujrzał.

-Carrie? Nie wiedziałem, że gdzieś tutaj mieszkasz.

Uśmiechnęłam się.

-Niedawno przeprowadziłam się od babci. Nawet nie wiesz, jak się cieszę, że cię widzę.

Przytuliłam bruneta.

-Ja też. Fajnie się złożyło, mieszkamy na tej samej ulicy.

Pokiwałam głową.

-Może się przejdziemy? Mam ci dużo do powiedzenia.

Chłopak się szeroko uśmiechnął.

-Jasne.- złapał mnie pod ramię.

Resztę wieczory spacerowaliśmy po ulicach osiedla.

-A jak między tobą i Ross’em?

-Nie wszystko potoczyło się tak jak miało. A ty znalazłeś sobie kogoś?

Cam pokiwał przecząco głową.

-Ciągle podoba mi się pewna brunetka o brązowych oczach, która wydaje się być bardzo nieszczęśliwa.

Przystanęliśmy. Spojrzałam na chłopaka.

-Ty tak serio?

Ten się uśmiechnął.

-Jesteś wyjątkowa, nie mogę przestać o tobie myśleć.

Spuściłam wzrok i odwzajemniłam uśmiech. Przytuliłam chłopaka.

-Może pójdziemy do mnie obejrzeć jakiś film?- zaproponował

Pokiwałam głową.

-Tylko dam cioci znać, by się nie martwiła.

Od czasu śmierci mamy ani razu nie czułam się lepiej niż po spotkaniu z Cam’em. Zapomniałam o Rossie i Kat. Przestałam martwić się o Rydel i zapomniałam na chwilę o stracie bliskiej osoby. Po filmie urządziliśmy sobie małe karaoke. Cameron odprowadził mnie do domu prawie o północy.

______________________________________________________________________

Mam nadzieję,  że rozdział wam się spodobał. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Carrie xoxo