13. "It’s begun. The feelin that the end has come."

-          POV Carrie –

Minął tydzień od pogrzebu. Siedziałam na łóżku w swoim pokoju i składałam ubrania do walizki. Do pokoju weszła babcia. Położyła przede mną kopertę.

-To było w pokoju mamy. Miałaś to dostać na urodziny, ale…

 Pokiwałam głową. Niezbyt potrafiłyśmy rozmawiać o śmierci mamy. W sumie od czasu, gdy jej nie ma, śmierć stała się tematem tabu. Wzięłam kopertę do ręki. Wyciągnęłam z niej sporą garść zielonych banknotów. Przeliczyłam pieniądze.

-Babciu, tu jest jakieś 10 000 dolców.

 Ta się uśmiechnęła.

-Są do twojej dyspozycji. Mama zbierała te pieniądze odkąd dowiedziała się o ciąży.

Położyłam kopertę na szafce nocnej.

-Nie mogę uwierzyć, że to się skończyło… I sposób w jaki to się stało…

 Babcia mnie przytuliła. Chwilę tak siedziałyśmy. Wtedy ktoś zadzwonił do drzwi.

-Otworzę. A ty się pakuj. Wujek przyjedzie po ciebie wieczorem, a jutro zabierzecie resztę rzeczy.

 Babcia opuściła pokój. Kontynuowałam składanie ciuchów. Dzisiaj miałam przeprowadzić się do mojej cioci- Emmy. Mieszka na obrzeżach Los Angeles.

Po chwili do pokoju weszła Rydel. Usiadła obok mnie i pomogła mi pakować rzeczy.

-Dawno się nie widziałyśmy - blondynka spojrzała na mnie - Jak się czujesz?

Uśmiechnęłam się.

-Jest lepiej, ale ta pustka…

 Dziewczyna objęła mnie ramieniem.

-Współczuje ci… A jak znosisz przeprowadzkę?

-Nawet się cieszę. Babcia będzie miała spokój, ciocia i wujek są super, a ich 5-letni synek Eliot jest uroczy.

 Rydel pokiwała głową. Wyraźnie było widać, że się smuci.

-Delly, co jest?

-Chodzi o Ross’a… Nie pamiętam, kiedy ostatni raz był w domu. Chyba wtedy z tobą. Znowu jest, jak było. Myślałam, że jeśli uda ci się z nim porozmawiać, to będzie dobrze.

-Rydel, ja nic nie mogę na to poradzić… Z początku czułam, że dam radę, ale teraz… Przepraszam.

 Blondynka spuściła wzrok.

-Zrobił ci coś złego?

Pokiwałam przecząco głową.

-Nie… Ale ja nie mam wpływu na jego wahania nastroju… On sam chyba nie ma na nie wpływu.

 Delly zmarszczyła czoło.

-Sugerujesz, że Ross jest chory?

-Nie wiem… Ale ja nie umiem pomóc. Przepraszam.

Dziewczyna pokiwała głową na boki.

-Nie, to ja przepraszam. Zbyt dużo od ciebie wymagam. Ale uwierz, jesteś dla mnie jak członek rodziny, dla Ross’a też. - Delly wstała - Nie będę się mieszać między was. Sama wiesz, co dla ciebie lepsze.

Uśmiechnęłam się.

-Pogadam z nim, ale nic nie obiecuję. Poza tym Ross jest dla mnie tylko przyjacielem.

Pytanie, kim ja naprawdę jestem dla niego. Bardzo go lubię, ale nie wiem, czy mogłabym z nim być po tym wszystkim, niby mnie uratował, ale los chciał inaczej. I tak to wszystko już zaszło za daleko, ale chyba nie żałuję…

Zapięłam ostatnią walizkę i zeszłam na dół. Wujek już na mnie czekał. Przytuliłam Delly i się pożegnałyśmy. Potem z babcią. Wsiadłam do samochodu.

***

-Carrie! Chodź. Przygotowałam kolację. - Przywitała mnie ciocia.

Zaprowadziła mnie do jadalni. Usiadłam na krześle. Mój nowy dom był 4 razy większy od poprzedniego. Do tego był bardzo jasny i przestrony, panował minimalizm. Ciocia i wujek mają bardzo dużo pieniędzy. Wujek- Zayn, jest architektem, ciocia ma swój własny salon urody. Reszta rodziny zajęła miejsca przy stole.

Później Emma zaprowadziła mnie do mojego nowego pokoju. Wujek przyniósł dwie ostatnie walizki.

-Jeśli będziesz chciała coś zmienić, powiedz.

 Po chwili zostałam sama. Wszystkie ściany były białe, tak samo jak wielkie kafle na podłodze. Do tego meble w białym kolorze. Fotel, pościel i zasłony były w czerwonym kolorze, dzięki temu pokój wydawał się żywszy. Otworzyłam drzwi po drugiej stronie pokoju. Moja prywatna łazienka! Wróciłam do pokoju. Znajdowało się w nim ogromne lustro wbudowane w ścianę. Podeszłam do niego i przesunęłam je w prawo. Garderoba! Uzupełniona ciuchami i butami. Wszystko było przygotowane jak na narodziny dziecka. Czułam się jak księżniczka. Podeszłam do okna. Odsłoniłam zasłony. Cholera! Widok był cudowny. Ocean, plaża, a w oddali wzgórza Hollywood. Z dnia na dzień stałam się bogata!

Zaczęłam się rozpakowywać. Było późno, gdy skończyłam. Umyłam się. Później położyłam się na łóżku. Wyciągnęłam z torebki list od mamy. Zaczęłam czytać karteczkę, która była w kopercie oprócz pieniędzy.”

„Kochana Carrie!

Zbierałam te pieniądze, odkąd dowiedziałam się o Tobie. Teraz możesz zrobić z nimi cokolwiek zechcesz. Mam nadzieję, że będziesz dobrze nimi gospodarować. Jesteś największym skarbem, jaki kiedykolwiek miałam. W moim życiu był trudny okres, za co dosyć gorzko zapłaciłyśmy my obie. Gdyby nie rodzina, nie udałoby się. Ale mamy siebie. Zawsze będę Cię wspierać i pomagać. Mam nadzieję, że nigdy nie popełnisz tych samych błędów, co ja. Że będziesz szczęśliwa i będziesz dokonywać właściwych wyborów. Nigdy nie poddawaj się, gdy coś sobie postanowisz. Pozostań silna. Życie nauczy Cię wielu rzeczy. Niektóre doświadczenia będą przykre, niektóre dadzą ci szczęście, ale powinnaś wiedzieć, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu. Nigdy się nie zmieniaj i rób to, na co masz ochotę. Bądź dobra dla innych, wtedy ludzie odpłacą Ci tym samym. Bo pewnego dnia zabraknie i mnie, i babci, a Ty będziesz musiała żyć dalej.

Życie ciągle zatacza swój krąg. Rodzimy się. Żyjemy, jakbyśmy byli nieśmiertelni i umieramy, jakbyśmy nigdy nie żyli. Jeśli jednak czegoś bardzo chcesz i głęboko uwierzysz, że Ci się uda, tak będzie. Pamiętaj, że marzenia nie spełniają się same. To Ty musisz je spełniać.

Z okazji Twoich 17 urodzin życzę ci zdrowia, szczęścia, wytrwałości i wiary w siebie.

Kocham Cię.

                                                                          Mama”

Zaczęłam płakać. Minęło tyle dni, odkąd jej nie ma i dopiero teraz czuję, jak bardzo mi jej brakuje. Zamknęłam oczy. Wyobraziłam sobie dzień moich urodzin i to jak mama daje mi kopertę. Jak ją przytulam, dziękuję jej.

Do pokoju weszła ciocia.

-Carrie, co się dzieje? Twój płacz słychać aż na dole.

Pokazałam jej liścik od mamy.

-O już. Dobrze skarbie. – objęła mnie- Shhh…

Wtuliłam twarz w jej ramię.

-Ciociu, tak bardzo się boję.