8. "This scars no longer are hide"

-          POV Carrie –

Obudził mnie telefon. Spojrzałam na ID: Ross. Odebrałam. „Ross, nie wiem jak ty, ale ja o tej porze śpię.” „Przepraszam, ale to pilna sprawa. Muszę się z tobą zobaczyć. Za 15 minut będę pod twoim domem.” Włożyłam jeansy i top. Na ramiona zarzuciłam kardigan. Była prawie 1 w nocy. Cicho zeszłam na dół. Wszyscy spali. Otworzyłam drzwi. Na zewnątrz już czekał Ross.

Blondyn złapał mnie za rękę. „O co chodzi? Przyszedłeś przeprosić za swoje zachowanie wczoraj? Jeśli tak, to muszę to przemyśleć.” Wyrwałam rękę z jego uścisku. „Wiem, że to wygląda beznadziejnie. Nie wiem, czemu się tak zachowałem.” Spuściłam wzrok. „Carrie, przejdziesz się ze mną?” Spojrzałam na niego zaskoczona. „Teraz? O tej porze? Z tobą? Wykluczone.” Ross zrobił kilka kroków do tyłu. „Nic ci się nie stanie. Czy do tej pory zrobiłem ci krzywdę?” Pokręciłam przecząco głową. „No właśnie. Nigdy cię nie zranię. Jesteś dla mnie kimś wyjątkowym.” Uśmiechnęłam się do blondyna. „Czemu tu ciągle stoimy?”

Chłopak złapał mnie za rękę i poszliśmy razem nad staw, gdzie kiedyś zabrał mnie po pracy. Usiedliśmy na trawie. Ross opowiedział mi dokładnie, co spowodowało, że się tak zmienił. Do tej pory wiedziałam tylko, że to przez dziewczynę. Chłopak wytłumaczył mi, jak bardzo go zraniła. „Nigdy nikogo nie kochałem tak bardzo. To było ponad pół roku temu. Z Jennifer spotykałem się dwa lata. Braliśmy ten związek na poważnie. Byliśmy tak zakochani, że nawet ustalaliśmy plany na przyszłość. Pewnego dnia zobaczyłem ją całującą się innym facetem. To było tutaj.” Chłopak wskazał miejsce niedaleko nas. „Próbowałem pogodzić się z tym, że to koniec, ale nie potrafiłem. Pewnego dnia zadzwoniłem do swojego starego kumpla- Nash’a. Zerwałem z nim kontakt, bo nie chciałem mieszać się w to co on: narkotyki, alkohol. Potem wszystko zaczęło się zmieniać. Stałem się jak on. Uciekałem od problemów, ale one wracały z podwójną siłą.” Ross na chwilę ucichł. Próbował zebrać słowa. „Carrie, ja… umm…” Położyłam dłoń na jego ramieniu. „Co się stało?” Blondyn spuścił wzrok. „Zabiłem ją i tego chłopaka.” Zamarłam. Totalnie nie wiedziałam, co powiedzieć. Ross wstał i stanął nad brzegiem. ”Razem z Nash’em wrzuciliśmy ich ciała tutaj.” Przeszedł mnie dreszcz. „Najśmieszniejsze jest to, że jeszcze nikt ich nie znalazł.” Podeszłam niepewnie do chłopaka. Ross położył głowę na moim ramieniu i się do mnie przytulił. „Nigdy niczego tak bardzo nie żałowałem jak tego, co zrobiłem Jen.” Zaczęłam gładzić jego włosy. Próbowałam coś powiedzieć, ale żadne słowa nie opiszą tego co czułam. Nie wiedziałam, co mam zrobić, nawet nie miałam sił stamtąd uciec. „Carrie, pomóż mi. Nigdy więcej nie popełnię tego samego błędu, tylko mi pomóż!” Co ja mogę? Nie jestem psychiatrą ani cudotwórcą. Bardzo chciałabym mu pomóc, ale jak?!

***

Obudziłam się na ziemi. Byłam przykryta kurtką Ross’a. Właśnie wschodziło słońce. Chłopak bawił się moimi włosami. Odwróciłam się w jego stronę. „Chodź, odprowadzę cię do domu, pewnie zmarzłaś.” Wyszeptał.

Wszyscy pali, kiedy wróciłam. Dochodziła 6.00. Dzisiaj babcia nie szła do pracy, mama miała na późniejszą godzinę. Poszłam do łazienki i się odświeżyłam. Gdy zeszłam na dół, mama już robiła śniadanie. „Carrie, dzisiaj wrócę późno, bo muszę zostać po godzinach. Opiekuj się babcią i przypomnij jej o lekarstwach. Pokiwałam głową. Wzięłam od mamy talerz z tostami i zjadłam śniadanie.

Do szkoły pojechałam z Leną. Angielski. Pan Wesley właśnie rozdawał sprawdziany, które pisaliśmy tydzień temu. Położył kartkę na mojej ławce. Co?! Niemożliwe?! Podniosłam rękę. „Proszę pana, coś się nie zgadza! Może i nie mam najlepszych stopni, ale niemożliwe, bym dostała dwóję.” Nauczyciel spojrzał na mnie. „Przykro mi. Zostań po lekcji i umówimy się na poprawę, przy okazji wytłumaczysz mi swoją nieobecność na wczorajszej lekcji.” Rozejrzałam się po klasie. „Niemożliwe” Wyszeptałam pod nosem.

Na długiej przerwie poszłam z dziewczynami na stołówkę. Zajęłyśmy stolik. Zobaczyłam Ross’a przechodzącego obok. „Hej!” Chłopak mnie zignorował. Udawał, że mnie nie zna! Zgłupiałam. Poprzedniej nocy zachowywał się tak, jakby miał mi się oświadczyć, a teraz przyjmuje zasadę, którą ustanowiłam, zanim to wszystko miało miejsce.