22. "There's a million reasons why I should give you up But the heart wants what it wants"

Czytać notkę pod rozdziałem!

Rozdział nie sprawdzany.

- POV Carrie -

Minął ostatni tydzień szkoły. Przez ten okres często spotykałam się z Nashem. Nikt o tych spotkaniach nie wiedział. Poznaliśmy się lepiej i w sumie jak się potem okazało, wcale nie jest aż tak zły, jak mogłoby się wydawać na początku. I choć najpierw uważał, że po Rossie powinnam spodziewać się najgorszego, wkurzył się, gdy powiedziałam mu dokładnie do czego doszło ostatnio. Zdziwiło mnie jego zaangażowanie w całą sprawę i to, że tak bardzo chciał mi pomóc, ale cieszyłam się też, że nie zostanę z tym wszystkim sama. Mieliśmy plan. Bardzo dobry plan, a co najważniejsze, był on bardzo bezpieczny. Żadnych planowanych bijatyk czy innych rzeczy. Jednak ostatecznie nie wszystko poszło po naszej myśli…

Nash zatrzymał samochód. Moje serce waliło jak oszalałe. Bałam się, że coś będzie nie tak. Że Nasha lub Rossa poniesie. Wzięłam głęboki wdech.

- Gotowa? – Zerknął na mnie brunet.

- Tak. – Wymusiłam uśmiech.

Kiedy chciałam wysiadać, chłopak pochylił się do schowka znajdującego się przede mną i wyciągnął z niego mały rewolwer. Wytrzeszczyłam oczy.

- Nash?

- Spokojnie, to tylko na wszelki wypadek.

Zaniepokojona wyjrzałam przez okno. Kilka metrów dzieli nas od zdarzenia, którego coraz bardziej się bałam. Miałam złe przeczucia.

Kiedy Nash wysiadł, zrobiłam to samo. Poprawiłam swoją białą sukienkę sięgającą kolan, ponieważ trochę się wygniotła od siedzenia i ruszyłam przed siebie. Teraz dzieła nas tylko wysoka, zielona ściana, a po drugiej stronie Ross, który podstępem został tu sprowadzony.

Nash widząc mój strach, zaśmiał się.

- Masz pietra? Sama tego chciałaś, poza tym obiecałem, że będzie bezpiecznie.

Miał rację.

- Dobra, idziemy. – Zadeklarowałam odgarniając dłonią gałęzie.

Po chwili byliśmy po drugiej stronie. Odwróciłam się w stronę stawu. Nash wtedy wystawił przede mną ramię, odcinając mi tym samym drogę.

- Co do…

Uniosłam głowę. To co zobaczyłam przyprawiło mnie o palpitacje serca. Kilka metrów od nas stał Ross, a przed nim, tyłem do mnie i Nasha… Jake. Nie tak to miało wyglądać.

Już chciałam zawrócić, kiedy Nash mnie zatrzymał.

- Teraz albo nigdy Carrie.

- Co masz na myśli?

Nie odpowiedział. Zamiast tego złapał mnie za rękę i zmierzał bliżej ojca i Rossa. A ja jak marionetka wlokłam się za nim. Wtedy Jake odwrócił się i spojrzał w naszą stronę. Na jego twarzy umalował się wredny uśmieszek. Zerknął na syna.

- Dobra robota Nash.

CO?!

- Nash? Nash, co się dzieje?

Brunet posłał mi tylko smutne spojrzenie.

W tym momencie czułam się zupełnie bezbronna. Byłam tu z trójką mężczyzn, którzy od początku próbowali zrobić mi krzywdę, a gdy uśpili moją czujność, mieli szansę raz na zawsze to wszystko zakończyć. Wtedy przypomniała mi się Jennifer. Była dziewczyna Rossa. Wszystko odpowiadało… Sceneria, ludzie… Wszystko!

Strach zaczął mnie dusić, nie mogłam nabrać powietrza. Robiłam małe, niesforne kroczki w tył, licząc na szansę ucieczki, ale Jake ciągle się przybliżał. Nash trzymał dłoń w wewnętrznej kieszeni kurtki, gdzie schował broń. Na Rossa nie patrzyłam. Nawet wtedy próbowałam zachować swoją godność. Nie chciałam mu pokazywać, że się boję, nie chciałam by widział, że znów wygrał…

Jake stał tuż przede mną. W przypływie adrenaliny zaczęłam okładać do dłońmi, lecz ten stłumił mój bunt jednym i porządnym szarpnięciem.

- Słońce, co ty żeś nawyrabiała? Nie widzisz, że to wszystko twoja wina? – Mówił powoli i bardzo spokojnie. – Twoja matka nie żyje… Przez ciebie, twój chłopak stracił do ciebie zaufanie, to również tylko twoja wina. Ross i mój syn odwrócili się przeciw mnie – twoja wina… Wymieniać dalej?

Pokiwałam głową na boki. Wiedziałam do czego zmierza.

- Widzisz Carrie… Problem polega na tobie. Gdyby nie ty. To wszystko by się nie wydarzyło, ale cóż… stało się. – Wtedy sięgnął do kieszeni, skąd wyjął pistolet. – Od początku mi nie pasowałaś. Od czasu, gdy byłaś jeszcze w łonie Charlotte, wiedziałem, że przez ciebie będą problemy. Czasu nie cofnę, ale jestem w stanie uchronić przed tobą jeszcze kilka osób. Zatem, czemu by nie? Lubię pomagać ludziom… - Przyłożył do mojej skroni pistolet, próbowałam się uspokoić, ale nawet to już nie miało sensu.

Uniosłam wzrok i spojrzałam na Rossa, stał zaledwie kilka metrów dalej. Z jego twarzy można było odczytać ból, litość…  Mimo ostatniego zajścia poczułam tęsknotę. Chciałam się jakoś pożegnać, ale nie mogłam. Jake coś do mnie mówił, ale nie słuchałam. Jeśli to ma się skończyć, chcę, by było to jak najszybciej.

Spojrzałam mu w oczy.

- Strzel.

Był zmieszany.

- No dalej! Zrób to! – Krzyknęłam.

Zaśmiał się.

- Poczekaj chwilkę. Najpierw małe show.

- Co masz na myśli? – Spytałam z przerażeniem.

Ten się cofnął i powoli i spokojnie podszedł do Rossa. Zdawać by się mogło, że chce z nim porozmawiać, ale nagle zerwał się i przytrzymując dłonie blondyna za jego plecami, skierował pistolet w tył jego głowy.

- NIE! – Krzyknęłam.

- Nie? – Zaśmiał się Jake.

- Jesteś łajdakiem, wiesz?! Zabijesz go i co ci to da? Chciałeś mnie, więc proszę… Jestem.

Jake się szyderczo uśmiechnął i odepchnął Rossa. Blondyn podszedł bliżej mnie. Jake stał jakieś 6 metrów od nas. Wystawiła dłoń z bronią przytrzymując palec na spuście. Łudziłam się, ze jednak tego nie zrobi, ale jednak…

Nagle wszystko zaczęło dzień się zabójczo szybko. Usłyszałam głośny strzał i w tej samej chwili ktoś krzyknął moje imię. Upadłam na ziemię pod ciężarem czyjegoś ciała, uderzając głową o twardą ziemię. Dosłownie chwilkę po tym padł drugi strzał. Skuliłam się w kłębek, czując za sobą ciepło czyjegoś ciała i czyjeś ramię trzymające mnie w pasie. Byłam sparaliżowana. Po prostu leżałam i nasłuchiwałam. Zapanował błogi spokój. Wiatr szeleścił liśćmi, a woda delikatnie chlupała o brzeg. Po kilku minutach, bez przemyślenia, podniosłam się z ziemi. Usłyszałam za sobą stłumiony głos, szepczący moje imię, ale zignorowałam to, gdy zobaczyłam przy pomoście klęczącą sylwetkę. Podeszłam bliżej. Twedy z postaci rozpoznałam Nasha. Jego twarz była schowana w dłoniach, a przed nim, w czerwonej kałuży leżał Jake. Uklękłam obok bruneta. Nie rozumiałam co się dzieje, byłam oszołomiona, straciłam świadomość… Miałam ochotę tylko płakać.

- N-Nash… Czy… - Nie skończyłam.

Chłopak spojrzał na mnie przeszklonymi oczami i mi przerwał.

- Carrie, ja… ja go zabiłem! Zabiłem własnego ojca! – Trząsł się i ledwo mógł wymówić słowa. Też zaczęłam płakać.

- Uratowałeś mnie. Nash, zrobiłeś dobrze, to było konieczne. Jest dobrze, słyszysz?!

Objęłam bruneta, a on odwzajemnił uścisk.

- Carrie, tak bardzo przepraszam, ja nie wiedziałem, że to…

- Cii! Nie mówmy o tym, już jest dobrze. Udało się, jest dobrze!

Chłopak przytulił mnie jeszcze mocniej. Jeszcze chwilę tak klęczeliśmy, kiedy brunet się odsunął i spojrzał mi w oczy.

- Ross.

Zamarłam. Nash wstał i pociągnął mnie za sobą w stronę leżącego na trawie blondyna. Był blady, a po jego białej koszulce spływała krew. Wybuchłam jeszcze głośniejszym płaczem i skuliłam się przy nim, dotykając opuszkami palców jego sinych ust. Nash stał bez żadnych emocji na twarzy i patrzył na przyjaciela. Pochyliłam się nad chłopakiem. Trzęsłam się i czułam okropny ucisk w klatce. Drżącymi dłońmi uniosłam tors Rossa i oparłam go sobie na udach. Ręką odgarnęłam kosmyk włosów z jego twarzy i przez chwilę mu się przyglądałam. Liczyłam, że otworzy oczy lub da inny znak życia, ale tak nie było. Wspomnienia nagle same zaczęły zalewać moją głowę. Coś zrozumiałam. Nie mogę bez niego żyć!

- Jak to możliwe, że nadal go kochasz? - Usłyszałam szept Nasha.

Pokiwałam głową na boki, próbując powstrzymać łzy.

- Nie wiem Nash. Po prostu nie wiem.

Znów nastał cisza. Chwilę jeszcze obserwowałam blondyna, gdy nagle zaczęłam panikować.

- NIE, NIE, NIE! ON NIE UMARŁ, NASH ON NIE MOŻE!

- Carrie, spokojnie.

Brunet położył dłoń na moim ramieniu. Zaczęłam się szarpać.

- NIE BĘDĘ SPOKOJNA! DZWOŃ NA POGOTOWIE, SŁYSZYSZ?!

- No a policja?

- DO DIABŁA Z POLICJA DO JASNEJ CHOLERY! NIE MOGĘ GO STRACIĆ! – Zaczęłam się kołysać, gładząc czoło i policzek Rossa. – Nie mogę, nie mogę, nie mogę…

_____________________________

Więc zrobiło się trochę dramatycznie, musicie mi wybaczyć, ale kocham po prostu takie rzeczy haha. Nie wiem jak dalej się to potoczy, ale liczę, że po Waszych komentarzach coś mnie zainspiruje, więc proszę skomentujcie. 

Niedługo koniec STK i już dałam notkę o nowym ff i będzie to raczej opowiadanie z Rossem, poza tym troszkę zmieniłam fabułę i mam nadzieję, że Was zainteresuje.

Wiem, że już nieraz poruszałam sprawę komentowania moich rozdziałów, ale widzę, że tym razem już na maksa sobie to olaliście i dlatego nie daję rozdziałów regularnie. Nie czuję się zobowiązana, więc jeśli chcecie się dowiedzieć, jak skończy się to ff, to proszę, komentujcie, a na pewno doprowadzę je do końca.

PLUSSSSSS NIEDŁUGO MINIE RÓWNO ROK OD CZASU POWSTANIA POMYSŁU NA STK, WIĘC ZŁÓŻMY ŻYCZENIA NIE WIEM KOMU LMAO

A tak serio, to do zobaczenia wkrótce. Jeśli będzie minimum 20 KOMENTARZY, nowy rozdział będzie szybko. Coś za coś, right?

Kocham Was, Carrie xoxo