6. "Hello, my name is… Nice to meet you"

-          POV Carrie –

Wkurzona opuściłam gabinet pana Grey’a. Ross szedł za mną. „Carrie!” Zignorowałam go. Chłopak wybiegł przede mnie. „Dziękuję, że się przyznałaś do winy i nie zwaliłaś tego na mnie.” Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. „Winy?! To ty mnie pierwszy pocałowałeś!” „Umm… Nie przypominam sobie.” Ross popatrzył na mnie tak, jakby nie wiedział o co chodzi.  Pokiwałam głową na boki. „Wiesz co? Mam cię dosyć! Miałam dać ci tą szansę, ale ty już ją zmarnowałeś!” Zostawiłam chłopaka samego na korytarzu. Spojrzałam na zegarek. Nie opłacało mi się już wracać na angielski. Podeszłam do szafki i zabrałam potrzebne rzeczy. Zamówiłam taksówkę.

Kiedy czekałam pod szkołą na jej przyjazd, zobaczyłam znanego mi już jeep’a. Zaparkował niedaleko głównego wejścia. Ze środka wysiadł Nash i jakiś dorosły mężczyzna. Podszedł do nich Ross. Dosyć długo rozmawiali. W końcu przyjechała moja taksówka. Kiedy przechodziłam obok Ross’a i jego kolegów, byłam bardzo skrępowana. „Cześć Carrie!” usłyszałam głos Nash’a. „Nie przywitasz się ze swoim kolegą? Co to w domu kultury nie uczą?” odezwał się dorosły. Przyspieszyłam i wsiadłam do taksówki.

W domu zjadłam obiad i odrobiłam lekcje. Do mojego pokoju weszła mama. „Idę na zakupy, idziesz ze mną?” Spojrzałam na zegarek. „Tak, tylko musimy wrócić przed 18.00.” Mama się uśmiechnęła i zeszła na dół poprawić makijaż.

- POV Ross’a –

„Nash, po co właściwie tu za nią przyjechaliśmy?!” Spytał Jake. Syn mu nie odpowiedział. Po chwili drzwi od domu Carrie się otworzyły. Chciałem wysiąść z auta i z nią porozmawiać, jednak za brunetką wyszła jej matka. Na szczęście nie zauważyły samochodu. „Nash jedziemy stąd” powiedziałem. „Cholera jasna!” spojrzeliśmy na Jake’a. „O co chodzi tato?” zaniepokoił się Nash. Dorosły spojrzał na mnie. „Jak ta dziewczyna ma na nazwisko?” „Benson, a co?” Pokiwał głową z niedowierzaniem. „Cholera!” Jake szybko wysiadł z samochodu i podbiegł do dziewczyn.

- POV Carrie –

„Charlotte?!” Mama odwróciła się. Za nami stał mężczyzna, który zaczepiał mnie dzisiaj pod szkołą. Mama była zaskoczona, ale chyba zarazem zadowolona z tego spotkania. „Nie widzieliśmy się około 17 lat. Co ty tu robisz?” Coś nagle do mnie dotarło. Ten facet był ucieleśnieniem tego, co opowiadała mi babcia. Ale nie! To niemożliwe! To nie może być… Mama złapała mnie za ramiona. „A to jest właśnie twoja córka- Carrie. Tyle do ciebie o niej pisałam, a ty nie odpowiedziałeś na ani jeden list…”

Świetnie! Wręcz wspaniale! Oprócz tego, że Jake jest moim ojcem, to Nash jest moim bratem. Zajebiście! Co mama w ogóle widziała w tym facecie? I czemu zebrało jej się ma zwierzenia akurat teraz?! Gdy siedzieliśmy w salonie i rozmawialiśmy czułam się okropnie. Na szczęście szybko poszedł pod pretekstem jakiegoś ważnego zajęcia. Zostawił ją 17 lat temu, więc czemu miałby nie zrobić tego samego teraz?!

Te wydarzenia sprawiły, że na randce za nic nie mogłam skupić się na Cameron’ie. Było fajnie. Najpierw poszliśmy na seans filmowy do parku, potem jedliśmy gofry. Ale to nie wypaliło. Chłopak zauważył, że coś nie gra. Postanowiłam, że wszystko mu opowiem, choć tak bardzo chciałam tego uniknąć. „Nie powinnaś brać tego do siebie. Przez tyle lat dawałyście sobie z mamą radę, czemu teraz miałoby być źle?” Spojrzałam na bruneta. „Nie rozumiesz. Ogółem wychodzę z tego samego założenia co ty, ale tu chodzi o to, jakim człowiekiem jest Jake!” Usiedliśmy na ławce. „Poza tym… Ross jest taki jak on.” Cameron spojrzał na mnie ze zdziwieniem. „A jaką rolę w tym wszystkim odgrywa Ross?” Spuściłam wzrok. „Bo… On mi się chyba podoba…”