12. "Stones taught me to fly. Love taught me to lie. Life taught me to die." Cz.II

-          POV Ross’a –

Wyniosłem Carrie ostrożnie przez okno. Szybko poszedłem z nią do samochodu, który zostawiłem nieco dalej od jej domu. Pojechałem szybko do siebie. Wbiegłem przez drzwi trzymając dziewczynę na rękach. Wszyscy domownicy spojrzeli na nas ze strachem. Rydel zakryła dłonią usta. „Co ty jej zrobiłeś?!” Rocky przytulił siostrę. „ Tato pomóż. Jej mama nie może jej tu znaleźć.” Mark kazał położyć Carrie na sofie. Stormie przyniosła okład. Riker położył dłoń na moim ramieniu. „Nie bój się. Nic jej nie będzie.” Pokiwałem głową na boki. Przypomniało mi się, kiedy byłem u Nash’a i on pobił się z tym dilerem. Facet uderzył mocno głową o szafkę i było po sprawie. Ratliff, który także był u nas w domu, spojrzał na mnie. „Możemy wiedzieć, skąd wiesz co się stało u niej w domu? Raczej przy tym nie byłeś…” Kątem oka zobaczyłem, że Carrie się ocknęła. Podbiegłem do dziewczyny i kucnąłem przy sofie. Złapałem ją za dłoń i przyłożyłem do ust składając kilka pocałunków. Uśmiechnęła się. Zostaliśmy sami. „Dziękuję.” Wyszeptała. Pokiwałem głową na boki. „Nie wiedziałem, że możesz mieć przeze mnie aż takie problemy.” Delikatnie się uśmiechnęła. „Ja też nie.” Wplątała palce w moje włosy. „Co zamierasz zrobić?” Spytałem. „ Wrócę do domu i wszystko jej wytłumaczę. Przepraszam Ross, ale nie mogę ryzykować moich relacji z mamą.” Rozejrzałem się po pokoju. „Nawet po tym co ci zrobiła?” Carrie pokiwała głową. „Nie wiesz, dlaczego tak jest. Nie zrobiła tego specjalnie… chyba.” Nastała cisza. Do salonu weszła Rydel i położyła na stoliku dzbanek z wodą i szklanki. „Muszę iść.” Carrie wstała. Delly złapała ją za rękę. „Czekaj, zawiozę cię.”

- POV Carrie –

Uśmiechnęłam się do Rydel. Ross stanął obok mnie. „Powinnaś jeszcze dzisiaj zostać. Boję się o ciebie.” Spojrzałam na niego z zadziornym uśmiechem. „Nie zamierasz stać na dachu od garażu, by mieć dostęp do mojego pokoju i mnie pilnować, że prosisz, bym została?” Rydel się zaśmiała. „Teoretycznie mogłabym tu zostać, ale nawet nie mam na jutro ciuchów.” Kontynuowałam. Na ustach Rydel pojawił się wielki uśmiech. Przewróciłam oczami. „Nie widzę przeciwwskazań.”

Stormie zawołała nas na kolację. Potem wszyscy poszliśmy do salonu i oglądaliśmy film. Ross cały czas trzymał mnie w ramionach. Po seansie poszłyśmy z Rydel do jej pokoju. Przyszła do nas jej mama. Usiadła obok mnie. „Dziękuję.” Spojrzałam na nią pytająco. „Dzięki tobie Ross po raz pierwszy od jakiegoś czasu spędził z nami czas. Rozmawiał. Jest tak jak było kiedyś. Z tym, że teraz jest tu jego dziewczyna.” Uśmiechnęłam się. „Wkrótce wszystko wróci do normy. I żeby potem nie było nieporozumień. Ja i Ross nie jesteśmy razem.” Stormie pokiwała głową. „Rozumiem.” Wstała i stanęła przy drzwiach. „Jakbyś się źle poczuła, to bez skrępowania mnie wołaj.” Zamknęła za sobą drzwi. Delly szeroko się uśmiechnęła. „Party Time!” Zaśmiałam się. Dziewczyna wyciągnęła z szafy masę ubrań i praktycznie połowę nocy spędziłyśmy na przebierankach i malowaniu się.

Kiedy się obudziłam, Rydel już była na nogach. „Hej. Właśnie miałam cię budzić. Idź do łazienki póki chłopacy śpią, bo później będzie bezlitosna wojna.” Dziewczyna położyła na łóżku kosmetyczkę i ciuchy dla mnie. Kiedy już byłam gotowa, zeszłam na dół. Stormie właśnie przygotowała śniadanie. Rodzina zeszła się do ogrodu, gdzie mieliśmy zjeść. Usiadłam między Rydel i Ryland’em. Ross przyszedł spóźniony.

Później pojechaliśmy razem do szkoły. „Wyspałaś się?” Spytał blondyn. Pokiwałam głową. „Łóżko Rydel jest bardzo wygodne.” Ross się uśmiechnął. „Właściwie to mogłabyś częściej u nas zostawać.” Byliśmy już pod szkołą. Poprawiłam włosy i odwróciłam się w stronę chłopaka. „Bardzo widać ten plaster na czole?” Ross pokiwał przecząco głową.

Podczas lekcji już nie mieliśmy okazji się spotkać. Po szkole postanowiłam pojechać do Starbucks’a i porozmawiać z kierowniczką. Niestety nie udało mi się odzyskać pracy, ponieważ zawiodłam wszystkich wtedy, gdy najbardziej mnie potrzebowali. Tak to by nie było problemu, ale Cameron miał wolne do końca tygodnia, a Victoria- trzecia kasjerka, nie była w stanie obsłużyć tylu ludzi. Przyjechałam tu z Mell. Kiedy wychodziłam, ona ciągle na mnie czekała.

Wsiadłam do jej auta i pojechałyśmy do mnie. Mamy nie było. Poszłyśmy do mojego pokoju i uczyłyśmy się razem do chemii. Wtedy babcia zawołała nas na obiad. Zajęłyśmy miejsca przy malutkim stole. Staruszka postawiła miskę z makaronem ze szpinakiem. Nałożyłyśmy sobie i jadłyśmy.

Nagle zadzwonił dzwonek. „Ja otworzę.” Zasugerowała babcia. Zerknęłam w stronę drzwi wejściowych. Policja. Wstałam z krzesła i stanęłam za babcią. Funkcjonariusze się przedstawili. „Czy są panie spokrewnione z Charlotte Benson?” „Tak, to moja córka.” Potwierdziła babcia. „Niestety mamy złe wieści.” Spojrzałam na policjantów wystraszona. Babcia złapała mnie za rękę. „Pani Benson miała poważny  wypadek samochodowy.” Zamarłam. Mell stanęła obok zaciekawiona sytuacją. „Gdzie ona jest?” Spytała babcia. Mężczyźni popatrzyli na siebie. „Pani Benson nie przeżyła. Przykro nam.” Babcia pobladła i zaczęła ciężko oddychać. „Charlotte. Moja mała Charlie.” Policjanci pomogli jej usiąść. Cięgle stałam przy otwartych drzwiach. Mell mnie przytuliła. To niemożliwe! Jak?! Przecież ona musi żyć! Nie może być martwa! „Jesteś córką pani Benson?” Zapytał jeden z mężczyzn. Pokiwałam głową. Dopiero teraz dotarło do mnie, że ją straciłam. „Chcę zobaczyć mamę. Chcę zobaczyć mamę!” Zaczęłam płakać. „Przeprosić ją, wytłumaczyć, przytulić.” Mell mnie zaczęła uspokajać. „Shh… Już dobrze. Carrie…” „Chcę z nią porozmawiać. Muszę zobaczyć się z mamą!” Spojrzałam na babcię. Przestała interesować się tym, co się dzieje na około. Wpatrywała się przed siebie. Delikatnie się uśmiechnęła. „Moja mała Charlie.” Otarłam łzy i wyzwoliłam się z objęć przyjaciółki. Usiadłam obok babci. Objęła mnie. Po chwili spojrzała pewnie na policjanta. „Chcemy zobaczyć Charlotte.” Pokiwałam głową. Policjanci popatrzyli na nas bezradnie. „Możecie to zrobić, ale jeśli chcecie zapamiętać ją taką, jaka była za życia, nie warto.” Spojrzałam babci w oczy pokazując tym samym, że muszę zobaczyć mamę.

***

Wróciłam z pogrzebu. Podczas ceremonii trumna była zamknięta. Policjanci mieli rację. Nie warto było to oglądać. Siedziałam właśnie nad stawem wtulona w Ross’a, który także był z rodziną na pogrzebie. Czarna sukienka, którą miałam na sobie, sprawiała, że sama wyglądałam jak martwa. Ciągle płakałam. Chłopak był nieswój od czasu, gdy dowiedział się o śmierci mojej mamy. „Ross, nawet jej nie przeprosiłam.” Twarz blondyna nie wyrażała żadnych emocji. Nie odzywał się. Powoli miałam już tego dosyć. Przecież raczej nie opłakiwał mojej mamy. Wyzwoliłam się z objęć chłopaka. „Ross, chcesz mi może coś powiedzieć?” Ten zerknął na mnie. „Nie wiem, czy to jest na miejscu.” Podniosłam brew. Blondyn nie kontynuował tematu. Wstałam. „Idę do domu.” „Nie możesz.” Zmarszczyłam brwi. „Kim jesteś, aby za mnie decydować?” Ross spuścił wzrok. „Powinnaś coś wiedzieć.” Stanął naprzeciw mnie i złapał za ręce. „Jesteś pewna, że chcesz to usłyszeć?” „Po prostu powiedz.” Chłopak pokiwał głową. „To ty miałaś umrzeć.” Zmarszczyłam brwi. „O czym ty mówisz?” Blondyn odetchnął. „To przez Jake’a ten wypadek, ale to nie twoja mama miała umrzeć” Zacisnęłam wargi. Chłopak kontynuował. „Był pewien, że to ty jechałaś tym autem.” „Skąd mu się to wzięło?” Ten spuścił wzrok. „Ross?!” „Przepraszam… Po prostu bałem się o ciebie… Nie chciałem, by stała ci się krzywda, więc powiedziałem, że ty jeździsz tym samochodem…” Z niedowierzaniem pokiwałam głową na boki. Zamknęłam oczy. Wyobraziłam sobie siebie na miejscu mamy. Tak miało być. Ross objął mnie ramieniem. „Carrie, przepraszam. Wiesz, że cię kocham.” Zrobiłam krok w tył. „Ja… ja muszę to sobie poukładać… Muszę wracać.”

________________________________________________________________

I jest druga część. Mam nadzieję, że wam się spodobała. 

Ostatnio sprawdzając komentarze do poprzedniego rozdziału, natknęłam się na jedną przemilusią "opinię". Chciałabym się teraz do niej odnieść. 

Więc tak, cenię sobie wasze opinie choćby nie wiem jak negatywne były, to staram się je zrozumieć, bo nie wszystkim musi się podobać moje opowiadanie. Ale kiedy wasze opinie zamieniają się w hejty, miło nie jest. Zacznijmy od wyjaśnienia różnicy między hejtem a opinią. Opinia to wyrażenie swojego zdania w sposób normalny, bez kompromitowania drugiej osoby. Hejt to celowe obrażanie drugiej osoby, wyzywanie jej. Widać nie wszyscy to rozumieją. 

W pierwszym momencie było mi bardzo smutno, ponieważ bardzo staram się nad tym ff. Wiem, że nie wszystkim się ono podoba, ale mam prawo wymagać od was szacunku, więc proszę, wyrażajcie swoje opinie, ale nie hejtujcie. Później parę osób uświadomiło, że ktoś może mi po prostu zazdrościć, nie wiem czy jest czego, ale mniejsza. Teraz, gdy czytam ten komentarz, chce mi się śmiać z czyjegoś niedouczenia. Tak anonimku, jestem tak głupia, że moi rodzice w każdą niedzielę organizują dla mnie zbiórki pieniędzy pod kościołem, bo ponoć można to leczyć. Kolejna sprawa. Owszem, ff z niegrzecznymi chłopcami jest dużo, ale porównanie do Raury nie ma sensu. Proszę, podaj mi dziesięć blogów z Ross'em w roli bad boya i dziesięć blogów o Raurze. Co znajdziesz szybciej? Tak też myślałam... Poza tym nie każdy musi shippować Raurę. Ja osobiście czuję się źle w tym temacie i nie będę pisać o czymś, czego nie lubię ( przepraszam jeśli kogoś tym uraziłam, ale piszę teraz to co myślę). Nie porównuj mojego bloga do innych, ponieważ każde opowiadanie jest wyjątkowe i wszystkie mają inną treść. Teraz tak, jeśli chodzi o to, czy Ross jest bad boyem czy psychopatą. Myślę, że za wcześnie oceniłeś mojego bloga, ponieważ ta sprawa się wyjaśni. Wszystkie wątki, które zaczęłam w opowiadaniu, zostaną dokończone wraz z końcem Secrets To Keep. I ostatnia sprawa. Bardziej cenię sobie opinie ludzi (lub hejty), którzy nie piszą do mnie z anonima, więc następnym razem jak będziesz chciał coś napisać, zaloguj się na swoje konto google :) A jak się nie podoba, nie czytaj i wciśnij CTR+W. 

I teraz pytanie do was. Ta osoba napisała, że powinnam pisać dialogi od myślników. Tak wiem, ale kiedy zaczynałam, czułam się lepiej pisząc w taki sposób, jaki to robię. Mojego drugiego bloga piszę już inaczej. Tu też mogłabym zmienić styl pisania, ale to od nowych rozdziałów. Jeśli też uważacie, że nie powinnam pisać w cudzysłowach POWIADOMCIE MNIE W KOMENTARZU (ale starych rozdziałów nie będę edytować, bo mam jeszcze swoje prywatne życie i nie siedzę ciągle z nosem w necie). 

To na tyle, dziękuję, że wytrwaliście do końca. Jeśli będzie dużo komentarzy, następny rozdział też opublikuję wcześniej. 

CZYTASZ = KOMENTUJESZ = MOTYWUJESZ

Carrie xoxo